dag 76

Al een tijdje heb ik niets meer van me laten horen. Dat komt vooral omdat mijn laptop het niet meer doet en mijn kaartje van mijn fototoestel een virus heeft. Ai ai ai ai ai…hier in Afrika leer je pas echt om geen waarde te hechten aan spullen. Afrika en techniek gaat ook niet samen, wat op zich wel bij mij past. Alleen de foto’s die verdwenen zijn, ja dat doet wel een beetje pijn. Ik hoop maar dat het in Nederland nog gefixt kan worden! Ondertussen is er al aardig wat gebeurd, al gaat het ook wel op dezelfde manier verder. Op dit moment hoef ik geen les te geven. De examens zijn net achter de rug en de kinderen hebben twee weken vakantie. Nu heb ik alle tijd om wat van de omgeving te zien en dat ga ik ook doen! Morgen ga ik naar Kampala om vanuit daar samen met Frank en Leen en de zus van Frank twee parken te bezoeken en we sluiten de week af met het bezoeken van watervallen.

In de weken dat ik niets heb geschreven viel het lesgeven me soms best zwaar. Bij de jongsten is er weinig structuur waardoor ik het lastig vind om ze hard aan het werk te zetten. Wel doen we altijd veel leuke dingen en is er ontzettend veel ruimte voor de creativiteit van de meiden.
Dat zorgt voor mooie momenten. Zo was er een ochtend waarop ik C.R.E gaf. Dat is de godsdienstmethode van Uganda. Het ging over het bedanken van God. De opdracht die ik de meiden gaf was het maken van een bedank brief aan God. Noa vroeg of ze een ballon mocht om haar brief aan te hangen en zo begon het. De meiden geloofden dat hun brieven aan de ballon de hemel in konden vliegen en Rachael geloofde zelfs dat we zelf meegingen naar de hemel. Hoe ik ook probeerde over te brengen dat dit niet kan, ze bleven erin geloven en maakten zelfs allerlei ideeën hoe het in de hemel zou zijn. Wat kun je anders nog doen dan er in meegaan. En zo gingen we met vier ballonnen waar onze brieven aan zaten naar buiten. Rachael nam de leiding en vertelde ons dat we alle vier, onze handen aan het touw vast moesten houden en dan moesten gaan rennen. Prachtig om die meiden er helemaal in op te zien gaan. Na een aantal mislukte pogingen kwamen ze er achter dat het inderdaad niet ging lukken. Gelukkig bleven ze optimistisch en waren ze niet teleurgesteld. Rachael bedacht zelfs iets nieuws, namelijk; vliegtuigjes vouwen en onze brieven zo naar de hemel toesturen. Michael uit P4 kwam toevallig even kijken en vouwde voor de meiden een vliegtuig van papier die heel snel ging. Een prachtige ochtend om de week goed mee af te sluiten.

In mijn vorige verslag schreef ik over een arm gezin die ik heb leren kennen. In de afgelopen tijd ben ik veel bij hun geweest. De jongste drie kinderen kunnen niet naar school en daarom geef ik ze zo nu en dan wat Engelse les. De armoede bij het gezin ontstaat vooral omdat al het geld wat de moeder verdient op gaat aan vervoer. Haar werk is te ver weg , waardoor ze elke dag met de Boda moest reizen. Hierdoor hield ze maar 6000 shilling per maand over. (Dat is ongeveer 2 euro) Ik zeg bewust hield, want er is een prachtige oplossing gekomen. In samenwerking met mijn lieve dispuut heb ik een fiets voor haar gekocht. Nu hoeft ze dus geen geld meer te besteden aan de reis en kan ze andere dingen met het geld doen. Haar droom is om een huisje te bouwen die ze kan gaan gebruiken om bezoekers te kunnen ontvangen. Een soort bed&breakfast. Een prachtig idee als je bedenkt dat ze aan de Nijl woont en het gezin een enorm stuk land heeft. Ik hoop echt dat ze dit ooit kan gaan opzetten.
De afgelopen zondagen ben ik met het gezin mee geweest naar de kerk. Eigenlijk is het niet echt een kerk te noemen, want de mensen ( in totaal ongeveer 20 mensen) komen samen in een klaslokaal. Toch spreekt het mij heel erg aan omdat het zo puur is. De mensen aanbidden God met heel en ziel en zaligheid op zijn Afrikaans. Met twee trommels zingen ze en dansen ze allemaal op hun eigen manier, maar alles samen klinkt als een prachtig koor. Echt fantastisch om aan deel te mogen nemen.
Omdat het zo kleinschalig is werd ik meteen met veel liefde opgenomen en zelfs gevraagd om een preek te houden met als thema kinderen.

Op 15 Maart zijn er nog twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen, een stel van mijn leeftijd, die na het avontuur in Afrika nog doorgaan naar een weeshuis in Nepal voor drie maanden. Met de twee nieuwe vrijwilligers ben ik een weekendje naar Kampala geweest. Wat een hectische stad is dat zeg! Vooral het verkeer. Ondanks de chaos lieten we ons toch op de Boda van de ene naar de andere plek brengen. Toen we aan het eind van de middag veilig bij ons hostel aankwamen was ik toch dankbaar en blij dat ik de dag had overleefd. Het hostel ligt op een prachtige plek en was aardig luxe voor Afrikaanse begrippen. Wel genieten om er even op deze manier uit te zijn. Ondanks dat Kampala een chaotische stad is was het wel ontzettend leuk om alles te zien.

Afgelopen maandag hebben we nog iets spectaculairs gedaan, namelijk geraft op de Nijl. Wauw, dat was echt fantastisch. Met een hele stoere gids gingen we met z’n zevenen op een boot. Na wat praktische informatie wat je moet doen als de boot omslaat en je onder de boot komt gingen we de golven in. En inderdaad de tweede keer sloeg onze boot om en werd ik gered door een kajak aan de zijkant. Bij de laatste golf sloeg onze boot weer om en verloor ik zelfs mijn broek in het water. Ik had namelijk een broek aan waar allemaal water aan de zijkant in kwam te staan. Niet echt handig natuurlijk. Gelukkig had ik mijn bikini eronder aan en was het de laatste golf. Na ons avontuurlijke boottrip mochten we gratis blijven slapen in een hostel met uitzicht op de Nijl. Ook dit was weer volop genieten. Wat hebben we dan een luxe en rijk leven in vergelijking met veel mensen hier.

Soms is dit wel gek om te zien. Veel kinderen kunnen niet naar school en veel ouders werken zich helemaal in de rondte en houden vrijwel niets over. Dit soort uitstapjes zit er voor de mensen hier niet bij..
Ondertussen ga ik het einde van mijn reis al tegemoet. In totaal ben ik hier nog 7 weken. Ik ben benieuwd wat dit nog allemaal gaat brengen…

Mijn reisverslag is helaas zonder foto's vanwege het virus op mijn kaartje...Ik hoop in Nederland wel aan te komen met foto's op een nieuw kaartje. Tot horens!